شاید برای شما هم پیش آمده باشد که برای پانسمان کردن زخم و يا جراحتی از چسب زخم استفاده کنيد. اما با پوشيده شدن سطح جراحت توسط چسب از وضعيت آن با خبر نيستيد و نمی دانید که آیا زخم رو به بهبود است و يا در حال عفونی شدن. 

محققین انجمن EMFT مونيخ، یک چسب هشدار دهنده عفونت ابداع کردند که می تواند وضعيت زخم را با تغيير رنگ خود بيان کند. اين برچسب هشدار دهنده با اندازگیری PH پوست بدن انسان می تواند شرايط عفونی و یا غير عفونی زخم را تشخيص دهد.

در حالت عادی PH پوست بدن انسان 5 است. اگر PH به 6.5 یا 8.5 افزایش يابد، نشانه ای از عفونت زخم است و برچسب با تغيير رنگ خود به بنفش اعلام خطر خواهد کرد.

البته نمی توان گفت که این برچسب می تواند خیلی هم کاربردی باشد. از آنجايی که زخم های عمیق دارای ریسک عفونت بالایی هستند، معمولا توسط چندین لايه پانسمان، باند پیچی می شوند. پس استفاده از این برچسب و تغيير رنگ آن در زير چندین لايه پانسمان چندان محسوس نيست.

از طرفی بدن انسان خود دارای بهترین سيستم هشدار دهنده عفونت است. با علائم بالینی از قبیل تب می توان به عفونت زخم ها و جراحت ها پی برد. اما خوبی این ایده این است که هزینه تولیدش پایین و برای زخم های سطحی کاربردی است. 

با کوچکتر شدن ابعاد ریزتراشه ها شاهد آن هستیم که پای این موجودات صفر و یکی به ارگانهای زنده هم باز شده است و حالا به حدی کوچک شده اند که می توانند خود را داخل یک قرص کوچک پنهان کنند و به جاسوسی از بدن شما بپردازند. شرکت داروسازی نوارتیس سوییس اعلام کرده است که در حال تحقیق بر روی ریزتراشه های بلعیدنی خبررسان Ingestible event marker  است که می توان آنها را روی قرصهای کوچک جاسازی کرد.

این ریزتراشه بعد از سوار شدن روی قرص به معده می رود و در آنجا تحت تاثیر اسید معده فعال شده و شروع به اندازه گیری علائمی نظیر حرارت بدن، ضربان قلب و حرکات بدنی می کند و این اطلاعات را از طریق بلوتوث به گیرنده پچ مانندی که روی پوست است می فرستد، سپس این اطلاعات از طریق پچ جمع آوری شده و در پرونده دیجیتال بیمار ضبط میشود.

ضمن اینکه قرصی که وظیفه حمل ریز تراشه را به عهده دارد هم مانند سایر قرصها حاوی مواد دارویی بوده و کار خود را انجام می دهد و از طریق این ریزتراشه میتوان اطلاعات مربوط به جذب قرص و اثرات آن را هم ردیابی کرد. در وهله اول قرار است این تکنولوژی برای بیماران پیوندی مورد استفاده قرار بگیرد تا احتمال رد پیوند و عوارض ناشی از پیوند را بتوان کنترل کرد، در مراحل بعدی قرار است این تکنولوژی بصورت تجاری تر و قابل عرضه در بازار نیز دربیاید. دکتر موندل سرپرست بخش توسعه این شرکت قول داده است که اینکار را تا 18 ماه دیگر عملی کنند.  

  تصور می کنم در صورت توسعه این تکنولوژی، استفاده از آن تنها منحصر به امور پزشکی و درمانی نخواهد شد و می‌توان استفاده های بسیاری برای آن در نظر گرفت، شاید نویسندگان داستانهای تخیلی و یا پلیسی -جاسوسی از این به بعد بتوانند موضوع جدیدی را به سوژه های خود اضافه کنند.

هیچ وقت فراموش نمی کنم یک بار در دوران نوجوانی هنگامی که برای زدن واکسن به مدرسه ما آمده بودند از ترس آمپول از پنجره ساختمان بیرون پریدم و از دست آن سرسوزن وحشتناک فرار کردم! هر چند که بعدا دستگیر شدم و واکسن را نوش جان کردم.

اگر مثل من از آمپول وحشت دارید این خبر برای شما خوشحال کننده خواهد بود. یک محقق ژاپنی روش جدیدی را برای تزریق دارو ابداع کرده است که در آن دارو بدون هیچ گونه دردی قابل تزریق است. بهتر از آن اینکه در این روش از سوزن های نوک تیز هم خبری نیست.

بهتر است بدانید که قبلا روش هایی برای تزریق دارو بدون استفاده از سرنگ و سر سوزن ابداع شده که در آن دارو با استفاده از فشار هوا تزریق می شود. اما استفاده از آنها به دلیل محدودیت ها رایج نشده است. در روش ابداعی جدید به جای استفاده از سوزن از قطعه ای کوچک و پلاستیکی استفاده میشود. و به گفته مخترع، این روش نسبت به دیگر روش های تزریق قبلی ارزان تر و راحت تر است.

در ویدیویی که توسط پایگاه نشنال جئوگرافی منتشر شده، می توان دید که این روش تزریق جدید دارو چگونه عمل میکند. هر چند که در مورد جزییات آن اطلاعاتی داده نمیشود.

برای توسعه و تولید انبوه روش جدید تزریق دارو سازمانی ایجاد شده است که قرار است در جهت ترویج آن سرمایه گذاری کند. جالب ترین بخش این ابداع اسمی است که بر روی آن گذاشته شده است. نام روش جدید را «بوسه مادر» گذاشته اند. فکرش را بکنید آن آمپول های وحشتناک تبدیل به بوسه مادر بشود

مقدار کمی از گاز سمی سولفید هیدروژن توانسته فعالیت های حیاتی این موش کوچک را برای شش ساعت تا نزدیک به وضعیت مرگ پایین بیاورد. اگر محققان بتوانند چنین حالتی را در انسان ها هم ایجاد کنند ممکن است انقلابی در پزشکی اورژانس به وجود بیاید.  

داستان از اینجا آغاز می شود که در زمان اورژانس برای مثال یک تصادف شدید یا یک حمله قلبی، جان بیمار به شدت در خطر است. در اینجا زمان، شاه کلید نجات از مرگ است. در اغلب موارد مرگ به دلیل نبود وقت کافی جهت اقدامات پزشکی رخ می دهد.  

حالا محققان توانسته اند با این گاز سرعت زندگی را کم کنند. این ماده سبب می شود که فعالیت های حیاتی به صورت نیمه توقف درآید. ضربان قلب کم می شود و سرعت تنفس پایین می آید. تمام اینها باعث می شود که مرگ سلولی به تاخیر بیافتد و نتیجه آن تبدیل دقایق کوتاه به ساعت ها برای نجات جان بیمار خواهد بود. آقای راس می گوید: با استفاده از این روش زمان برای بیمار کند خواهد شد. در حالی که تیم پزشکی با سرعت مشغول درمان وی هستند.  

این تحقیقات بر روی حشرات و ماهی ها هم انجام شده. اما هنوز برای امتحان آن روی انسان ها کمی زود است. بیولوژیست مسوول این تحقیقات می گوید: "من ضربان قلب ماهی ها را متوقف کردم. بنابراین آنها از نظر کلینیکی مرده بودند. اما من می توانم دوباره آنها را برگردانم." شاید تمام اینها تعریف ما را از مرگ و زندگی عوض کند. 

‏ حدود یک سال پیش خبر کشف یک فسیل زیبای ۴۷ میلیون ساله که نام مستعار آن را «آیدا» گذاشتند سر و صدای زیادی به پا کرد. و

اعتقاد بر این بود که این فسیل حلقه گمشده نظریه تکامل داروین است و در واقع جد انسان محسوب می شود. به همین دلیل نام کامل آن را داروینیوس گذاشتند. شگفتی ایجاد شده بر سر این فسیل به حدی بود که روزنامه گاردین آن را به لیست عجایب دنیا اضافه کرد و آن را ‏

هشتمین مورد نام گذاری کرد. ‏

‏ 

‏ 

طی این مدت بعد از کشف فسیل دو تیم مستقل علمی روی آن کار کرده و سرانجام نتایج تحقیقات که در مجله Human Evolution منتشر شده نشان می دهد که این فسیل به احتمال بسیار قوی جد انسان نیست. آقای کریس کرک انسان شناس دانشگاه تگزاس می گوید که بررسی ها نشان می دهد که این فسیل متعلق به پریمات هایی از نوع wet nose است که شامل انسان ها نمی شود و در واقع به دسته لمورها تعلق دارد. در حالی که قبلا ادعا شده بود این فسیل از دسته dry nose است که احتمالا جد انسان را تشکیل می دهند. ‏ 

‏ 

تمام این ماجراها سبب شده که انتقادهای مختلفی نسبت به جار و جنجال های رسانه ای بر سر کشف این فسیل به وجود بیاید. چرا که برخی محققان اعتقاد دارند که نباید قبل از بررسی های لازم علمی، در مورد این کشف اینقدر بزرگنمایی می شد. ‏ 

‏

شرکت فيليپس, نوعی دستگاه الکترونیکی ساخته که می تواند با استفاده از ذرات مغناطيس شده در مقیاس نانو, وجود 5 ماده مخدر را در بزاق دهان انسان کشف کند.

طراحی اين دستگاه برای استفاده پلیس جرم شناسی و گشت راهها و جاده ها صورت گرفته است. این دستگاه دارای يک نوار کارتريج یک بار مصرف برای نمونه گيری از بزاق دهان انسان و يک محفظه اندازه گیر, حاوی ذرات مغناطيسی است.

این در حالی است که تا قبل از این محصول نمونه های مشابه این دستگاه, تنها قادر به شناسایی الکل در بزاق دهان انسان بوده اند.

بزاق دهان راننده مشکوک به عنوان نمونه به این دستگاه تحویل داده می شود و پس از گذشت 90 ثانيه , وجود موادی از قبیل کوکائين, هروئین, حشيش, آمفتامین و مت آمفتامين در بزاق دهان را گزارش می دهد.

خبری که منتشر شده غیر قابل باور به نظر می رسد. اما دانشمندان دپارتمان علوم شناختی مرکز تحقیقات علوم اعصاب ATR ژاپن موفق شده اند نخستین تصاویر را از مغز انسان استخراج کنند.

روش کار بسیار جالب بوده است ابتدا 400 تصویر سیاه و سفید مختلف در سایز 10 پیکسل در 10 پیکسل به بیننده نشان داده شده است. هر تصویر به مدت 12 ثانیه مقابل چشم بیننده قرار داشته است و در این مدت دستگاه fMRI تغییرات فعالیتی کورتکس مغز را تحت نظر می گرفته است.  
یک کامپیوتر مرکزی اطلاعات را دریافت می کرده و با یک نرم افزار ویژه که توسط این دپارتمان تولید شده یاد میگرفته که چگونه تغییرات فعالیتی مغز را با تصاویر نشان داده شده مرتبط کند.

نتیجه فرایند این شده که وقتی حروف neuron به معنای عصب به ترتیب به فرد آزمایش شونده نشان داده شده است کامپیوتر مرکزی توانسته از روی فعالیت الکتریکی مغز کلمه neuron را استخراج کند. که تصویر آن را در بالا می بینید.

این می تواند آغازی باشد برای اینکه در آینده بتوانید شب ها رویاهایتان را روی یک DVD ضبط کنید. و یک گام علمی مهم در علوم شناختی محسوب می شود.

با وجود گذشت حدود ۳۰ سال از عرضه تجاری موبایل، هنوز هم بحث بر سر زیان بار یا بی خطر بودن امواج این همراه دیجیتال ادامه دارد. از یک طرف، گروهی عقیده دارند که سیگنالهای تلفن همراه می توانند بر سلامت و حتی رفتار انسانها اثر بگذارند و از طرف دیگر، عده ای به دلیل نبود شواهد و آمار مستند برای زیان بار بودن این امواج، آنها را بی خطر می دانند. در این میان، هر خبر جدیدی هم که منتشر میشود معمولا به خاطر صریح نبودن، از سوی هر دو طرف ماجرا مورد استفاده قرار می گیرد تا حقانیت ادعای خود را ثابت کنند. (مثلا خبر افزایش مختصر در سوخت و ساز مغزی توسط امواج موبایل که چند ماه پیش اعلام شد) ‏

در مرحله تئوری، تاکنون بیشتر بحثهای دانشمندان بر سر این بود که آیا اصلا امواج موبایل قدرت این را دارند که بتوانند پیوندهای شیمیایی مولکولهای بافتها را تخریب کنند یا خیر؟ از آنجایی که فوتونهای الکترومغناطیس چنین قدرتی ندارند که این پیوندها را بشکنند، نتیجه گیری می شد که احتمال بروز خطر و تخریب بافتی هم منتفی خواهد بود (حداقل از نظر احتمال تغییر ساختار مولکولها) در نتیجه بسیاری از محققین به همین دلیل این پرونده را مختومه می دانستند.

اما حالا پژوهشگران آزمایشگاه های لوس آلاموس (محل انجام پروژه منهتن برای ساخت نخستین بمب اتمی جهان) به نکته جدیدی اشاره می کنند: قدرت فوتونهای مایکروویو، علاوه بر طول موج و انرژی آنها، به چگالی این فوتونها هم بستگی دارد. به عبارتی بالا بودن چگالی این امواج می تواند باعث شود که این فوتونها با هم بتوانند کاری را بکنند که تک تک آنها از انجام آن عاجز بودند (داستان قدیمی سه برادر و شکستن شاخه های چوب را که خاطرتان هست!) مثال واضح این قضیه، چاقوهای موسوم به چاقوهای اپتیک (یا چاقوهای لیزری) هستند که به دلیل تمرکز بالای فوتونهای نوری یا مادون قرمز، برای تغییرات و دستکاری بافتها به کار می روند.

فوتونهای امواج تلفن همراه، هر یک به تنهایی یا در شرایط پراکنده قدرت آن چنانی برای ایجاد تغییرات در مولکولهای بدن ندارند، اما در صورتی که تجمع بیش از حدی در یک نقطه (مثلا مجاور آنتن ها یا در نزدیکی گوشی موبایل) داشته باشند چطور؟ در این شرایط قدرت تخریبی آنها به دلیل تمرکز و چگالی بالا، بیشتر می شود و ممکن است بتوانند تغییراتی در بافتهای زنده بوجود بیاورند.

البته لوس آلاموسی ها تاکنون تنها یک احتمال را مطرح کرده اند که باید بررسی شود و هنوز نمی توان در مورد تاثیر حتمی این قدرت افزایش یافته، حکم قطعی صادر کرد. بنابراین بازار بحث در مورد خوب یا بد بودن این امواج همچنان داغ خواهد بود. و تا آن زمان فروشندگان انواع محصولات موسوم به برچسب محافظ امواج موبایل، می توانند به کسب و کار خود ادامه بدهند